निजल्या तान्ह्यावरी
माउली दृष्टि सारखी धरी

तिचा कलीजा पदरी निजला
जिवापलिकडे जपे त्याजला
कुरवाळुनि चिमण्या राजाला
चुंबी वरचेवरी

सटवाई, जोखाइ हसविती
खळी गोड गालावरि पडती
त्याची स्वप्ने बघुनि मधुर ती
कौतुक ते अंतरी

अशीच असशी त्रिभुवनजननी
बघत झोपल्या मज का वरुनी ?
सुखदुःखांची स्वप्ने बघुनी
कौतुकशी का खरी ?